Kraul na piersiachJest to najszybszy sposób pływania. Charakteryzuje się naprzemianstronną pracą kończyn górnych i dolnych. Wzajemna współpraca kończyn zapewnia pływakowi ciągłość i równomierność ruchu. Ciało pływaka ułożone jest na wodzie na piersiach w taki sposób, że głowa, barki oraz część pleców wynurzone są nad powierzchnią wody. Skręty rotacyjne tułowia dochodzą do 45ο podczas wdechu.
Kończyny dolne wykonują ruchy naprzemianstronne z góry w dół i dołu do góry. Ruch kończyny dolnej rozpoczyna się zgięciem w stawie biodrowym, w wyniku czego udo dąży ku dołowi. Ruch zapoczątkowany w stawie biodrowym, przenoszony jest na staw kolanowy, następuje zgięcie w stawie kolanowym, zakończone zginaniem podeszwowym stopy. Ta część ruchu nazywana jest fazą właściwą. Ruch kończyny dolnej ku górze jest fazą przygotowawczą. Ruch rozpoczyna się prostowaniem w stawie biodrowym, udo unosi się do góry. Kolejnym ruchem kończyny jest prostowanie w stawie kolanowym, powodując przemieszczanie się podudzia do góry. Ruch zakończony jest lekkim zgięciem grzbietowym w stawach stopy. Ruch kończyn dolnych jest typowym przykładem przenoszenia się ruchu z jednego stawu na drugi. Efektem końcowym jest płynny ruch kończyny. Zakres ruchu poszczególnych części kończyny dolnej jest różny. Najmniejszy zakres ruchu wykonuje udo, większy podudzie, a największy stopa. Poruszając się po krzywej sinusoidalnej podczas pełnego cyklu ruchu stopa pokonuje ok. 0,4 m.
W kraulu kończyny górne są głównym elementem napędowym i stanowią ponad 70% całego napędu. Ruch wiosłujący kończyny górnej rozpoczyna się włożeniem ręki do wody na przedłużeniu stawu ramiennego. Lekko ugięta w stawie łokciowym kończyna wkładana jest do wody w następującej kolejności: ręka, przedramię, ramię. Dłoń nawrócona jest pod kątem 45ο w stosunku do lustra wody, kciukiem ku dołowi. W wodzie kończyna prostowana jest w stawie łokciowym i ruchem w bok- w dół- w tył przywodzona do ciała. Kolejnym ruchem kończyny górnej jest zgięcie dłoniowe ręki, a następnie zgięcie w stawie łokciowym. Przesuwająca się ku dołowi kończyna górna, prostuje się w stawie łokciowym, aż do chwili kiedy ponownie znajdzie się tuż pod powierzchnią wody. Głowa skręca się w celu wykonania wdechu. W ten sposób zakończona zostaje właściwa faza ruchu. Kończyna górna jest wyciągana z wody, a następnie w wyniku odwodzenia w stawie ramiennym, przenoszona nad powierzchnią wody. Wdech jest kontynuowany. W czasie przenoszenia ramienia nad powierzchnią wody, przedramię i ramię są rozluźnione, w wyniku czego kończyna zgina się w stawie łokciowym w granicach 90ο-120ο. Wyprowadzenie ramienia do przodu powoduje, że kończyna prostuje się w stawie łokciowym, a ręka kieruje się w przód. Pod koniec przenoszenia ramienia nad wodą następuje zatrzymanie prostowanej kończyny w stawie łokciowym tak, aby dłoń mogła pierwsza zanurzyć się w wodzie. W trakcie ruchu kończyny nad wodą łokieć stanowi najwyższy punkt, ręka przenoszona jest pod pachą, blisko ciała. W kraulu na piersiach występują trzy rodzaje koordynacji: sześcio-, cztero- i dwuuderzeniowa. Najczęściej spotykana jest koordynacja sześciouderzeniowa. Na jeden cykl pracy ramion przypada sześć ruchów nóg. Jest ona charakterystyczna dla pływaków specjalizujących się na krótkich dystansach czyli na 100 i 200 m. W pozostałych odmianach koordynacji na jeden cykl pracy ramion, każda z kończyn przesuwa się dwukrotnie z góry w dół (w koordynacji czterouderzeniowej), lub tylko jeden raz (w koordynacji dwuuderzeniowej). Koordynacja cztero- i dwuuderzeniowa występuje częściej u pływaków pływających długie dystanse.